Όσο η πλειονότητα των ανδρών ασχολείται με τη τσόντα της Ντούβλη, που εγώ τώρα ανακάλυψα ποια είναι αυτή η «κυρία» και μάλιστα ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΩ, και όσο η συγκεκριμένη και κάποιες άλλες κονομάνε κάποιες φυσιολογικές γυναίκες δεν περνάνε και τόσο καλά εξαιτίας κάποιων καθικίων… Βλέπετε στο DNA των ανδρών υπάρχει το γονίδιο του Αλή Πασά!
Συνάντησα προχθές τυχαία εκεί που φτερούγιζα τη φίλη μου τη Κική και παραλίγο να μου φύγουνε τα πούπουλα από την ουρά μου. Η Κική είχε επιστρέψει εδώ και καιρό στην Αλεξανδρούπολη στο πατρικό της και τώρα ξαφνικά την έβλεπα μπροστά μου για να μου πει τι; Πως τα άφησε πάλι όλα πίσω της και ήρθε εδώ και συζεί λέει με τον πρώην της! Μαύρο φίδι που μας έφαγε! Δεν της απάντησα, απλά κάθισα σε μια γωνίτσα και άρχισα να μαδάω σιγά σιγά τα φτερά της ουράς μου από την ταραχή μου! Και όταν κατάλαβα πως η ουρά μου και τα φτεράκια μου θα μου φανούν χρήσιμα στο ρόλο μου ως ντετέκτιβ σταμάτησα να τη μαδάω και αποφάσισα να ανακαλύψω τι συμβαίνει.
«Πόσο καιρό είσαι εδώ ;» τη ρώτησα.
«2 μέρες.»
«Μην αδειάσεις ακόμη τις βαλίτσες σου… Μπορεί να χρειαστεί να γυρίσεις πίσω!»της είπα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανα τον ντετέκτιβ για χάρη της Κικής, δεν ήταν η πρώτη φορά που γινόμουνα ντετέκτιβ γενικώς, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο… Το καλό όταν είσαι πτηνό είναι πως τους παρακολουθείς χωρίς να σε παίρνουν χαμπάρι. «Ένα πουλάκι στο τζάμι είναι», λένε… Και «αχ τι χαριτωμένο!»… Μόνο που εκείνη τη μέρα δεν ήμουνα καθόλου χαριτωμένο πουλάκι, μα καθόλου σας λέω!
Η φίλη μου, το ζώον το όρθιο (συγγνώμη Κική), βγήκε χαρούμενη για ψώνια για να γλεντήσει την επανασύνδεση της με το μαλάκα και να του πάρει και κανένα δώρο… Ο μαλάκας ο Αλή Πασάς βγήκε για να γλεντήσει την επανασύνδεση του με την Κική, μόνο που θα το γιόρταζε έχοντας την άλλη στα τέσσερα... Η Κικίτσα δεν ήθελε να καταλάβει πως απλά ο τύπος ήθελε να πηδάει και τις δύο! Την παράτησε μετά από 2 χρονάκια και κάτι για μια ζαρωμένη τύπισσα επειδή την θεωρούσε «καύλα», και έπειτα όταν του έφυγαν οι ορμές της το έπαιζε καλός φίλος και της έλεγε «σε παρακαλώ μην πας πίσω στην Αλεξανδρούπολη. Θέλω απλώς να σε βλέπω και ας μην είμαστε μαζί!». Και μια μέρα που πλακώθηκε με τη ζαρωμένη είπε στη Κική- στην αιώνια καβάτζα του- να αφήσει την Αλεξανδρούπολη και να γυρίσει πίσω, και εκείνη δυστυχώς το έκανε!
Όλα εδώ πληρώνονται όμως, έτσι δε λένε; Τα πράγματα ήταν όπως ακριβώς τα περίμενα, ο Αλή Πασάς πηδούσε ανέμελος τη ζαρωμένη, όλος χαρά. Γεμάτη χαρά και αυτή απολάμβανε την όλη κατάσταση, χαμογελούσε κιόλας και αυτό έκανε τις ρυτίδες της να φαίνονται πιο έντονα. Δεν είχαν ιδέα τι θα τους συνέβαινε παρακάτω. Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο στο γνωστό σημείο, και όπως πάντα ένα από τα παράθυρα ήταν ελάχιστα ανοιχτό, και εγώ χωρούσα να μπω από εκεί μέσα… Μπήκα λοιπόν, εκείνοι τρόμαξαν και εγώ άρχισαν να τους τσιμπάω με μανία με το ράμφος μου όπου βρω, με μανία και με δύναμη και να τους γεμίζω πληγές. Εκείνοι προσπαθούσαν να με αποφύγουν, να με χτυπήσουν, να με σκοτώσουν, αλλά εγώ πετάω τρομερά γρήγορα και έτσι έκανα γρήγορες και δυνατές επιθέσεις. Δεν θέλω να σας πω ακριβώς και τι τους έκανα, γιατί θα με κακοχαρακτηρίσετε και δεν θέλω. Απλώς θα σας πω πως στο τέλος λιποθύμησαν από τον πόνο, μάτωσαν αρκετά και αυτό θα το θυμούνται για όλη τους τη ζωή.
Έπειτα πήγα σφαίρα στην Κική. Της τα είπα όλα, μαζέψαμε τα πράγματα της και πήγαμε στο σταθμό, και όταν συνήλθε ο Αλή Πασάς δεν τη βρήκε σπίτι...
